Trzecia rocznica współpracy Zamku Książ z Muzeum Narodowym we Wrocławiu

Tematy: zamek książ

W trzecią rocznicę otwarcia wystawy „Metamorfozy Zamku Książ” Muzeum Narodowe we Wrocławiu przekaże w depozyt Zamkowi Książ  cztery barokowe obrazy pochodzące z dawnej kolekcji Hochbergów: Flora jako alegoria jesieni malarza czeskiego, Jastrząb atakujący kaczki flandryjskiego artysty Johanna Baptisty Bouttatsa oraz dwa myśliwskie obrazy Ernsta Wihelma Bernhardiego – malarza działającego na dworze Hochbergów na początku XVIII w. Do aranżacji dodatkowo wykorzystane zostaną dwa zdemontowane w 2016 r. eksponaty z wystawy w Sali Konrada: Krajobraz alpejski z okolic Berchtesgaden pędzla Carla Millnera oraz popiersie Richarda Wagnera.

Udostępnione obrazy znajdowały się w dawnej kolekcji Hochbergów. W 1942 r. administracja hitlerowska przekazała je z Książa do ówczesnego Schlesisches Museum der bildenden Künste we Wrocławiu. Po wojnie przechowywane były w dawnym budynku Schloßmuseum, skąd w 1947 r. trafiły do zbiorów Muzeum Państwowego we Wrocławiu.

Współpraca Muzeum Narodowego we Wrocławiu i Zamku Książ zapoczątkowana została 11 lipca 2015 r. wystawą „Metamorfozy Zamku Książ”.  Pokazano wówczas 2 rzeźby i 38 obrazów ze zbiorów Muzeum, wśród nich 10 płócien z dawnej kolekcji Hochbergów.

W pierwszą rocznicę otwarcia wystawy – w lipcu 2016 r. – Muzeum Narodowe we Wrocławiu udostępniło Zamkowi Książ obraz Wilhelma von Lindenschmita Alaryk w Rzymie. Z okazji drugiej rocznicy otwarcia wystawy do Zamku Książ trafił adres powitalny wykonany w 1892 r. przez wałbrzyskiego malarza Johannesa Tetzelta i renomowany wrocławski warsztat złotniczy Emila Sommégo. To niezwykle cenna, najstarsza pamiątka związana z obecnością księżnej Daisy w Książu.

 – Konsekwentnie, z uporem i z pełnym przeświadczeniem, że czynimy dobro, przywracamy do Zamku Książ dzieła sztuki, które w przeszłości były jego ozdobą i chlubą” – mówi Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu. – Nie ma dla historyka sztuki i muzealnika większej satysfakcji niż ta, kiedy może cenne obrazy i rzeźby umieścić w miejscu ich pierwotnego przechowywania, w miejscu dla którego zostały stworzone.